လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံေရး လုပ္သင့္တဲ့ အခ်ိန္

လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံေရး လုပ္သင့္တဲ့ အခ်ိန္
ေမာင္၀ံသ (၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၁ ရက္ေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္တိုင္းမ္ ဂ်ာနယ္ မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ )
လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားဖုိ႔ လုိတယ္၊ လူငယ္ေတြ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ တုိင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္စိတ္ ရွိၾကဖို႔လိုတယ္ စသညျ္ဖင့္ ယေန႔ေခတ္ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြက ေျပာေနၾကတာဟာ အလကား အားအားယား ယားေျပာေနတာ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးရဲ႕ အနာဂတ္ကို ေတြးပူမိလုိ႔ ေျပာေန ၾကတာပါ။ ဒီျပႆနာက တစ္ႏိုင္ငံ၊ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ား ႀကံဳေန ရတယ္လို႔ သတင္းေတြထဲ ဖတ္လိုက္ရတယ္။
လူငယ္ေတြ ေရသာခိုေနလွ်င္
လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံေရး စိတ္မဝင္ စားတဲ့ ျပႆနာဟာ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီအတုိင္း ဆက္သြား ေနရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ကံဆုိးမုိးေမွာင္ က်မယ့္ကိန္းပဲ။ ႏုိင္ငံေရး စိတ္မဝင္ စားဘူး ဆိုတာကို ဆန္႔က်င္ဘက္ ယူလိုက္ရင္ ကိုယ့္အေရး၊ ကိုယ့္မိသားစု အေရး ကြက္ကြက္ ကေလးပဲ စိတ္ဝင္စားတယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ ေပၚေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္ တုိင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ဘာေတြပဲ ျဖစ္ေနေန ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္မိသားစုဘ၀ အဆင္ေျပ ေနရင္ၿပီးေရာ ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ လူငယ္ေတြ ဆီမွာ ကိန္းေအာင္း အျမစ္တယ္ေနရင္ ႏုိင္ငံေရးကို ေစတနာ ပါပါ အရည္အခ်င္း ရွိရွိနဲ႔ လုပ္မယ့္ လူေကာင္း သူေကာင္းေတြ ဘယ္လိုရႏိုင္ေတာ့မလဲ။
အရည္အခ်င္း ရွိသူေတြက ႏုိင္ငံေရး၊ တုိင္းျပည္ေရးကို စိတ္မ၀င္စားဘဲ ကုိယ္နဲ႔ မဆုိင္သလုိ ေနၾကရင္ အရည္အခ်င္း မရွိသူေတြက အဲဒီကြက္လပ္ထဲ ဝင္ေနရာ ယူၾကေတာ့ မွာေပါ့။ လူ႔အႏၶေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ႏုိင္ငံေရး စိတ္မ၀င္စားဘူး ဆိုတဲ့ လူေတြ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲသလုိ သည္းခံႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ အတင္းအဖ်င္း ေတြပဲ ထုိင္ေျပာေနၾကမွာ ျမင္ေယာင္ ေသးတယ္ဗ်ာ။
ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခိုင္းတာလား
သတင္းဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းခန္း တစ္ခုမွာ လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားၾကပါလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းေထာက္က ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ”လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံေရး စိတ္၀င္စားဖို႔ ေျပာတာဟာ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ၾကဖို႔ တုိက္တြန္း တာပဲလား’’ တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က လူငယ္ေတြ ကို ႏုိင္ငံေရး လုပ္ဖုိ႔ မဆိုလုိတဲ့ အေၾကာင္း၊ စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ ေျပာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပ လုိက္ရတယ္။
ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ အဆံုးအမမွာ ရွိတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ပထမ အရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ၊ တတိယ အရြယ္မွာ တရား ဘာဝနာ လုပ္ဖုိ႔ဆုိတာ။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ အဆံုးအမကို မွီျငမ္းၿပီး ပထမ အရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္မွာ ဥစၥာလည္းရွာ၊ ႏိုင္ငံေရးလည္း လုပ္ၾကပါလို႔ တုိက္တြန္း ခ်င္တာပါ။
ယေန႔ေခတ္မွာ က်န္းမာေရး အသိပို၍ ရွိလာၾကတာေၾကာင့္ လူေတြ အသက္ပုိရွည္ လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယ အရြယ္ဆုိတာ အသက္ (၄ဝ)ကေန (၆ဝ-၇ဝ) ေလာက္ အထိေတာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ အဲဒီ အရြယ္ပိုင္းဟာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ဖို႔ အေကာင္းဆုံး ပဲဗ်။
အသက္ (၂၅) ႏွစ္ေလာက္ ကစၿပီး ပညာေရး ၿပီးဆံုးကာ လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ၀င္မယ္။ (၁၅) ႏွစ္ေလာက္ အသက္ေမြး ပညာ အသီးသီးျဖင့္ ဥစၥာရွာျခင္းကို လုပ္ေဆာင္ၿပီးရင္ ထိုက္သင့္သေလာက္ အေျခတက် ျဖစ္လာမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာလႊဲလို႔ ျဖစ္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအက်ဳိး စီးပြားအတြက္ မိမိရဲ႕ ကိုယ္စြမ္း ဉာဏ္စြမ္းကို ေပးလွဴေသာ အားျဖင့္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိလုိတာပါ။ ႏုိင္ငံေရးကုိ ကာယကံေျမာက္ ဝင္မလုပ္ခင္ လူငယ္ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားၿပီး ေလ့လာသံုးသပ္ေနဖို႔ အလြန္ လိုအပ္တယ္။ ဒါမွသာ ကိုယ္တုိင္ ၀င္လုပ္တဲ့ အခါ ၀မ္းစာ ျပည့္ၿပီးသား လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္ဗ်။
စင္ကာပူႏုိင္ငံကို ကမာၻ႔စီးပြားေရး ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပ လုပ္ခဲ့တဲ့ မစၥတာ လီကြမ္ယူက စင္ကာပူမွာ အသက္ (၄ဝ)ဝန္းက်င္ ပညာတတ္ ႏိုင္ငံေရး မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ပ်ဳိးေထာင္ေရး စီမံခ်က္ေရး ဆြဲဖို႔ စင္ကာပူ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရး သမားမ်ားနဲ႔ လက္ရွိ အစိုးရကို ဖိအားေပး တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။
အသက္ ၄ဝသည္ ဘဝရဲ႕အလယ္ပိုင္း
လီကြမ္ယူက ႏိုင္ငံေရး မ်ိဳးဆက္သစ္ကုိ အသက္ ၄ဝ ဝန္းက်င္လို႔ သတ္မွတ္တာဟာ အဓိပၸာယ္ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အလယ္ေကာင္ကို ေရြးတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ အရင္ အႏွစ္ ၂၀နဲ႔ ေနာက္အႏွစ္ ၂ဝကို ကြင္းဆက္ ယူထားတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ သူက ႏုိင္ငံေရး မ်ဳိးဆက္သစ္ဟာ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ရမယ္၊ အသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္း အေတြ႕အႀကံဳ ဆည္းပူး ၿပီးသူေတြ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။
စင္ကာပူဟာ အျခားအာရွ ႏိုင္ငံေတြလုိ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရး စတာေတြ မရွိခဲ့ေလေတာ့ လီကြမ္းယူရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းဟာ သူ႔ႏိုင္ငံ အတြက္ေတာ့ အံဝင္ခြင္က် ပဲေပါ့။
ပညာနည္းေတာ့ ဆင္ျခင္မႈအားနည္း
အျခား အာရွႏုိင္ငံေတြ ကေတာ့ ၿဗိတိသွ်၊ ျပင္သစ္၊ စပိန္၊ ဒတ္ခ်္၊ ေပၚတူဂီစတဲ့ ကိုလုိနီ သမားေတြ လက္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ ပညာေရးၿပီးဆံုးေအာင္ မသင္ခဲ့ရတဲ့ အလယ္တန္းပညာ၊ အထက္တန္း ပညာေလာက္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါ၀င္ခဲ့ရာက ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့အခါ သူတုိ႔ဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာရတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ပညာေရး အေျခခံ နည္းပါးေလေတာ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈ အပိုင္းမွာ အားနည္း ၾကတယ္။ ရင့္က်က္မႈ နည္းပါးၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးမွာ လြဲေခ်ာ္မႈေတြ ရွိခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ။
ႏုိင္ငံေရး ပ်ဳိးေထာင္မယ္ဆုိရင္
ဒီေတာ့ လီကြမ္ယူ စိတ္ကူးမ်ိဳးကို လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြကုိ ငယ္စဥ္ ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝ ကတည္းက ႏိုင္ငံေရး ပ်ိဳးေထာင္ ေပးဖို႔လို လိမ့္မယ္။ လူငယ္ေတြ အတြက္ အဆင့္ဆင့္ ေလ့က်င့္ ကြင္းဆင္းဖုိ႔ ေက်ာင္းသား ဘဝမွာကို အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္တဲ့ အက်င့္၊ အမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္ ကိုးစားမႈကို ခံယူႏုိင္မွ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အသိေတြကို သြတ္သြင္း ေပးရမယ္။ ဆရာ ဆရာမ အႀကိဳက္ကို လိုက္လုပ္ေပးရင္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္တာပဲ ဆိုတဲ့ အသိမ်ဳိး မဝင္ေစရဘူး။ အမ်ားရဲ႕ဆႏၵနဲ႕ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္တဲ့ အခါ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံမယ္။ ၿပိဳင္ဘက္ေတြ အေပၚ မညစ္ရဘူး။ မတရား အခြင့္အေရး မယူဘူး။ မိမိ႐ံႈးသြားရင္ အ႐ံႈးကို ၿပံဳးၿပံဳးရင္ဆိုင္ ရမယ္။ ႏိုင္တဲ့ အခါမွာလဲ ႐ႈံးသူအေပၚ မွ်တမႈ ရွိရမယ္ စတဲ့ အေလ့အက်င့္ ေတြဟာ ရင့္က်က္မႈကို ပ်ဳိးေထာင္ ေပးတာပါပဲ။
ေမာင္၀ံသ